به گزارش روابط عمومی مؤسسه پژوهشی فرهنگ دیپلماسی و گفتگو، رامتین رضایی کارشناس ارشد روابط بین الملل و استاد دانشگاه در گفت وگو با «عصر اقتصاد» اظهار کرد: روابط میان جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین اگر چه همواره روابطی همسو و مثبت ارزیابی شده اما نکته ای که کمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ تاثیرپذیری جدی این رابطه از تعارض میان ایران و آمریکا؛ پرونده هسته‌ای و تحریم‌های آمریکاست. برخلاف بسیاری از تصورات، چین بیشترین میزان دلارهای نفتی بلوکه شده ایران را در بانک‌های خود مسدود کرده و با وجود گزارش هایی مبنی بر خرید غیر رسمی نفت از ایران؛ اما به هر کیف بازارهای آمریکا حتی در بدترین شرایط تنش با این کشور و مبادلات تجاری با کمپانی های آمریکایی ؛ برای چین اولویتی حیاتی و اجتناب ناپذیر داشته است.

رضایی افزود: به همین دلیل، به نظر می‌رسد نزدیکی چین به ایران از جمله قرار داد ۲۵ ساله بیش از آنکه ناشی از رویکردی اقتصادی باشد؛ برای چینی‌ها به عنوان الترناتیوی سیاسی جهت اقدام متقابل نسبت به فشارهای آمریکا به چین در خصوص مسائل مختلف از جمله دریای چین جنوبی؛ تایوان و مساله سین کیانگ تلقی می‌شود و نه صرفا سود اقتصادی صرف.

خروج شرکت‌های چینی از ایران پس از تحریم‌های آمریکا در دوره ترامپ نشان از این واقعیت دارد که بازارهای آمریکا و اروپا در رشد و توسعه اقتصادی چین جایگاه اساسی و بنیادین دارند.

او افزود: با توجه به رفتار محتاطانه چین در قبال دیگر کشورها، روابط ایران و چین با تنش بیشتری در آینده مواجه شود و اگر توافق برجام به سرانجامی نرسد ممکن است که روابط ایران و چین کمی تیره شود؛ بنابراین دولت سیزدهم باید با احتیاط بیشتری رفتار کند.